Με τροπολογία που κατέθεσε η ηγεσία του Υπουργείου Περιβάλλοντος (Πάνος Σκουρλέτης και Γιάννης Τσιρώνης) αιφνιδιαστικά το Σάββατο το πρωί στο υπό συζήτηση – εκείνη τη στιγμή και σήμερα ψηφισμένο – πολυνομοσχέδιο, η κυβέρνηση αποφάσισε να αλλάξει το θεσμικό πλαίσιο των χρήσεων γης. Αντί αλλαγής της νομοθεσίας, η κυβέρνηση επέλεξε να προχωρήσει στην επιστροφή στο παλαιότερο θεσμικό πλαίσιο.
Με μία μόλις πρόταση («τα άρθρα 14 ως 33 του ν.4269/2014 (Α142) καταργούνται») το υφιστάμενο πλαίσιο χρήσεων γης καταργείται. Όπως αναφέρεται στην ίδια τροπολογία στη θέση του θα εφαρμόζεται το από 23.2/6.3.1987 ΠΔ (Κατηγορίες και περιεχόμενο χρήσεων γης» (Δ166).» Η «σπουδή» της κυβέρνησης να αλλάξει το θεσμικό πλαίσιο των χρήσεων γης προκάλεσε δικαιολογημένα ενδιαφέρον, καθώς δεν είχε προηγηθεί ούτε δημόσιος ούτε θεσμικός διάλογος, ποσώς μάλλον δημόσια διαβούλευση.
Σημειώνεται ότι το ίδιο Υπουργείο κατέθεσε μόλις δύο ημέρες νωρίτερα ένα ολόκληρο κεφάλαιο στο πολυνομοσχέδιο (εκείνο που αφορά τους δασικούς χάρτες), οπότε τεκμαίρεται ότι είχε τη δυνατότητα να φέρει και τη ρύθμιση για τις χρήσεις γης στο σώμα του νομοσχεδίου για να συζητηθεί και στις επιτροπές της Βουλής αλλά επέλεξε να μην το πράξει, αιφνιδιάζοντας την Ολομέλεια του Κοινοβουλίου με υπουργική τροπολογία της τελευταίας στιγμής.
Με τη ψήφιση και δημοσίευση του πολυνομοσχεδίου οι χρήσεις γης επιστρέφουν στο, γνωστό στο χώρο των μηχανικών, πλαίσιο του 1987. Η κυβέρνηση μέσω της αιτιολογικής έκθεσης υπόσχεται ότι θα εκδώσει σύντομα νέο Προεδρικό Διάταγμα για τις χρήσεις γης προσαρμοσμένο στις σύγχρονες ανάγκες. Εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι η αιτιολογική έκθεση της τροπολογίας για την κατάργηση των ρυθμίσεων του ν.4269 αναπαράγει σχεδόν ακέραια την επιχειρηματολογία που ανέπτυξε η προηγούμενη κυβέρνηση για την ψήφισή του!
Τέλος με μεταβατική διάταξη της τροπολογίας δίνεται η δυνατότητα σε μελέτες χωροταξικού – πολεοδομικού σχεδιασμού να ολοκληρωθούν είτε με το νέο (που είναι το παλαιό του 1987) είτε με το παλαιό (του ν.4269, που καταργήθηκε) πλαίσιο, αναφέροντας ότι αυτό «μπορεί» να γίνει με αίτηση του ενδιαφερόμενου στην αρμόδια υπηρεσία, χωρίς αφενός να ξεκαθαρίζει την έννοια του ενδιαφερόμενου (ΟΤΑ, μελετητής, πολίτης, κάποιος άλλος;), χωρίς να δεσμεύει τη διοίκηση και χωρίς να ορίζει τρόπο επίλυσης τυχόν διαφοράς μεταξύ «αρμόδιας υπηρεσίας» και «ενδιαφερόμενου».
